Saturday 28 March 2015

Wroclaw in 7 hours p. 1

9.02.2015. Dzień jak co dzień? No właśnie nie do końca. W tym roku moje ferie diametralnie różniły się od tych z poprzednich lat. Do tej pory zawsze jechaliśmy na wspólny wyjazd na narty z rodziną- dzieciaki miały ferie w tym samym czasie, rodzice brali urlop na parę dni i jechało się w góry. Z naszym poziomem zgody bywało różnie, ale mimo wszystko w jakiś sposób przywiązałam się do tym wyjazdów. Głupio siedzieć non stop w mieście, prawda? Pooddychanie świeżym, względnie, powietrzem przez chociaż kilka dni w roku jest więcej niż wskazane. (Dlatego nie rozumiem ludzi, którzy jeżdżą do Zakopanego)

[Teraz mieszkam sobie w zacnej stolycy, gdzie poziom zanieczyszczenia jest x razy mniejszy niż w Krakowie, ale co z tego. Podróże, podróże. Tego mi brakuje. Raz na parę tygodni wsiadam z bagażem doświadczeń i słoików do pociągu, ale to się nie liczy. To raczej transport z domu do domu.]

Ponieważ bardzo korciło mnie, żeby gdzieś pojechać, postanowiłam skorzystać z zaproszenia mojej cioci do Opola. Ale. Opole zwiedziłam w wakacje, czego owocem był zresztą post na tym blogu.----- Nie byłam przecież we Wrocławiu! Aż wstyd. Tyle osób polecało mi to miasto, że ładne, że urokliwe i w ogóle. Postanowiłam się przekonać na własnej skórze ile jest w tym prawdy. Sytuacja była wprost idealna na jednodniowy wypad do miasta. Z Opola do Wrocławia jedzie się jedną godzinę pociągiem, bilet ze zniżką studencką kosztuje, z tego co pamiętam około 10 zł (w jedną stronę jechałam wagonami pierwszej klasy!), sezon na zwiedzanie co prawda może niezbyt wymarzony pod względem pogody, ale przynajmniej mogłam się z moim płaszczem wtopić w tłum i nie wyglądać jak typowy turysta czyli mniej więcej tak.

Podróż przeładowanym i dusznym pociągiem na trasie Przemyśl-Szczecin odbyła się bez komplikacji, więc nie ma w sumie o czym pisać. O, jednak- pociąg dojechał na czas (!). Na dworcu czekał wujek, chociaż uparłam się, że sama dojadę z dworca do ich mieszkanka. W sumie dobrze się stało (dzięki, wujek!), bo sama na pewno bym nie trafiła. Poza tym nie potrafię się poruszać opolską komunikacją miejską z punktu A do punktu B. Owszem, mogę wsiąść do autobusu byle jakiego, nie dbać o bagaż, nie dbać o bilet, ale tym razem nie o to chodziło.

No. Jesteśmy w ciepłym mieszkaniu, pyszna kolacja zjedzona, studia omówione. Teraz dziennik i nyny. No nie do końca. Po pierwsze telewizor. I send my love to you... Łóżko, na wprost którego stoi gigantyczny telewizor plazmowy, spełnia funkcję miejsca do spania dopiero na którymś miejscu z kolei. Zwłaszcza, jeżeli ktoś przyzwyczajony do jutuba poczuje w sobie żądzę eksplorowania telewizji kablowej.


Rano obudziłam się z uczuciem podobnym do kaca. Podeszłam do okna i zrobiło mi się biało przed oczami. Aż je musiałam przetrzeć, żeby się przekonać, że nie śnię. Za oknem zobaczyłam spadającą masowo  z nieba watę cukrową. Wszystko byłoby pięknie, gdyby nie to, że za kilka godzin miałam wsiąść do pociągu do Wrocławia i kolejne 7 godzin spędzić na spacerowaniu po jego ulicach.

Całe szczęście, że miałam parasol. (Żebym jednak odczuła pogodę na własnej skórze, już po paru godzinach zaczęła mi odpadać podeszwa kozaka, a lodowata breja wdała się niepostrzeżenie w kontakt z moją niczego nie spodziewającą się stopą.)

Niestety, tym razem wujek nie mógł mnie już podwieźć (wjem, wjem jestem zrzędą). Musiałam znaleźć autobus, który zawiezie mnie na dworzec. Bułka z masłem, pomyślałam. Z tym, że w Opolu nie ma przystanku komunikacji miejskiej o nazwie Dworzec Główny. WHYYY? Poza tym, powiedzmy to sobie szczerze, mimo, że jest z nim związany przydomek 'wojewódzkie', to nadal jest to miasteczko. Autobusy wcale nie jeżdżą tak często, jak myślałam.

Oczywiście uciekł mi pociąg. Nie ma to jak dobry początek, prawda? Ale. Jak pisałam wcześniej, dzięki temu jechałam w największym luksusie, jaki sobie mogłam wymarzyć- szyby z dwóch stron, super wygodne fotele, lekkie ogrzewanie, a nie komunistyczny buchający oparami piekarnik. Aż żal było wysiadać.


Pierwsze wrażenie z Wrocławia. Dworzec ładny w środku, brzydki jasnobrzoskwiniowy kolor z zewnątrz. Kupiłam sobie w kiosku dwa bilety jednorazowe, które, jak się okazało są tańsze niż w Opolu. Następnie weszłam w ulicę Piłsudskiego i skręciłam w Świdnicką (wcześniej zrobiłam zdjęcie Teatru Capitol, tylko dlatego, że słyszałam o nim kiedyś). 






Przy Placu Kościuszki weszłam do Renomy (którą polecali na stronie wroclaw.pl: To unikalna galeria handlowa, w której moda łączy się ze sztuką, designem i kulturą.). Oczywiście, jak to w centrum handlowym, nie skończyło się na oglądaniu- kupiłam okazyjnie, ale zupełnie niepotrzebnie, różowy i zielony puder do włosów i przepysznie pachnącą masala chai- indyjską herbatę korzenną. Odwiedziłam też TK MAXX, gdzie były (o dziwo!) przepiękne notesy, pamiętniki i organizery. Niby przecenione, ale ceny te same co w Empiku. Btw, jeżeli już będziecie w Renomie, koniecznie, ale to koniecznie idźcie do toalety. Serio. Nie ma bardziej stylowego miejsca, żeby zmyć z rąk brud pieniędzy, które się właśnie wydało.





Kiedy wyszłam z Renomy, poszłam dalej ulicą Świdnicką w stronę Rynku, mijając po drodze gmach Opery Wrocławskiej. 




Na Rynku zaskoczenie (?): same zagraniczne knajpki: meksyk, sushi, pizza, moa burger. (Może w Krakowie nie zwracałam na takie rzeczy uwagi, ale we Wrocławiu, ponieważ byłam tam po raz pierwszy, rzuciło mi się to w oczy). 



Mniejsza z tym. Rynek we Wrocławiu jest naprawdę urokliwy. A to głównie dzięki pięknemu ratuszowi (który jest jedną z najlepiej zachowanych budowli tego typu w Polsce) i kamieniczkom (m. in. Jasiowi i Małgosi). Chyba najbardziej urzekła mnie fasada XVI-wiecznej kamienicy "Pod Gryfami".




Skąd się wzięły te krasnale na wrocławskim Rynku? Ano stąd, że są one jednym z symboli miasta. Mają nawet swoją stronę internetową. Ale czemu? Po co? Są różne teorie. Zainteresowanych odsyłam tutaj: http://krasnale.pl/wszystko-o-krasnoludkach/skad-sie-wziely-krasnale-we-wroclawiu/.








Plac Solny to taki wrocławski Mały Rynek. Dużo tutaj kwiaciarni. I informacja turystyczna, do której się udałam po darmową mapkę (zawsze tak robię w obcym mieście, sama nie wiem po co), a skąd wyszłam z naręczem pamiątek oczywiście. No dobra, może nie naręczem, ale z pustymi rękoma też nie.


Kolejnym punktem na mojej liście była Dzielnica Czterech Świątyń (część Starego Miasta, gdzie znajdują się świątynie czterech wyznań: kościół rzymskokatolicki, sobór prawosławny, kościół ewangelicko-augsburski oraz synagoga). Spytałam miłej pani w informacji jak tam dojść, a ona na to, że to bardzo blisko- schodkami w dół i już się praktycznie jest. No i schodzę i idę. Ale żadnych świątyń nie widzę. 




Ale, jak to mówią, nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Pokręciłam się trochę po okolicy i przez przypadek w bramie przy ulicy Ruskiej odkryłam wrocławskie zagłębie graffiti. Aż mi było głupio robić zdjęcia telefonem, ale niestety nie miałam ze sobą lustrzanki, bo została w Warszawie. Murale są świetne, niestety nie do końca widoczne, bo zasłaniają je samochody i gruz przysypany śniegiem.















Po zrobieniu kilku zdjęć postanowiłam opuścić ten mały raj, po pierwsze, bo czas naglił, a po drugie, bo robotnicy patrzyli na mnie jak na wariatkę. Jeszcze tu wrócę, zobaczycie!
Wyszłam z bramy na równoległą ulicę i postanowiłam zapytać w pierwszym napotkanym miejscu z szyldem o drogę do jakiejkolwiek ze świątyń. No i co mi się trafiło? Zakład pogrzebowy. Brr. Ja jednak podziękuję. Na szczęście bardzo blisko była synagoga, na którą natknęłam się przypadkiem. Weszłam na dziedziniec, zrobiłam zdjęcie i wyszłam. 


Miałam zamiar zobaczyć wszystkie cztery świątynie, ale niestety potrzeby z najniższego szczebla hierarchii Maslowa dały mi się we znaki i postanowiłam poszukać jakiegoś miejsca, gdzie bym mogła zjeść coś smacznego i taniego. Jak wiadomo, wszystkie drogi prowadzą na Rynek. Wróciłam tą samą drogą, uśmiechając się lekko pobłażliwie do pani w informacji.

Wylądowałam w Dominium i akurat trafiłam na końcówkę promocji '-50%'. Zjadłam sobie Pizzę Margheritę za dyszkę no i nie bardzo wiedziałam co ze sobą zrobić. Prawy but miałam totalnie przemoknięty, na dodatek od jedzenia zrobiłam się śpiąca i ociężała...



Mimo wszystko jakoś udało mi się opuścić przytulny lokal w celu kontynuowania przechadzki po urokliwym mieście jakim jest Wrocław (tak, przyznaję!).

Ciąg dalszy mojej przygody w kolejnym poście. Trzymajcie się ciepło!